Chili (27)

Twee weken zijn verstreken daarom is het nu weer de hoogste tijd voor een verslagje. Op 30 september vertrok Richard naar Argentinie voor drie dagen en op 5 oktober vertrok hij naar Roemenie, Zweden en Nederland. Over hem heb ik dus niet zoveel te vertellen want deze wereldreiziger die naar Chili is verhuisd, heeft 'zijn' reisgedrag nog niet aan de wilgen gehangen (zo zeg je dat toch?). Oh ja, Rich heeft ook nog een dag verplicht in Sao Paulo (Brazilie) doorgebracht omdat er een mankement aan het vliegtuig was. Ik geloof dat hij hier alleen het, wat simpele, hotel heeft gezien. Niet echt een spannende tussenlanding dus.
Voor Tijn was 1 oktober 2009 een speciale dag. Tijn was door Nido de Aguilas (met nog meer kinderen hoor!) uitgeroepen tot 'Student of the Quarter' omdat hij steeds zijn huiswerk in orde heeft en zich altijd netjes gedraagt. Het was een heel evenement met foto's makende ouders en klappende docenten. Heel Amerikaans, heel leuk en ik was apetrots, dat is zeker.
Na deze 'assembly' heb ik geluncht bij Marleen Rechsteiner. Een Nederlandse die me had uitgenodigd omdat we elkaar nog maar 1 keer, veel te kort, hadden gezien op een koffieochtend. Toevallig had ik de dag hiervoor het interview met Marleen zien staan in Margriet. Marleen heeft namelijk een zoon met het syndroom van Williams-Beuren en ze heeft over haar leven en de veranderingen een prachtig boek geschreven met de naam: 'Leven zonder agenda'. De lunch was trouwens heel gezellig en voor herhaling vatbaar.
De afgelopen week is er niet zoveel gebeurd... Auria werkt nog steeds bij ons en ze is ook nog steeds een soort tornado. Ze ziet het werk ook; zo lagen in de kast van Wies ineens de truitjes weer netjes op een stapel, was Iejoor genaaid, de barbecue geschrobd, het speelgoed gesorteerd en stond een loodzware kast in de kelder weer netjes op zijn plaats nadat de schilder hem verschoven had en zo verder... Niet normaal meer. Haar man werkt nu in de tuin en die gaat ook als een trein. Wat een stel!
Donderdagmiddag en vrijdag waren de kinderen thuis omdat er naar aanleiding van het rapport, dat een ieder had gekregen, gesprekken waren op school. Tja, het begint een beetje saai te worden natuurlijk maar het was weer een en al lof. De kinderen zijn allemaal heel beleefd, ze letten goed op en scoren hoge punten (het laagste was 79%). Ik lijk wel een echte opschepper, maar het is waar!
"Guus" zo vertelde de juf is heel vrolijk in de klas en praat de hele dag door (Nederlands) en nu zeggen alle andere kinderen ook al "juf". Hij kan heel goed moeilijke puzzels maken, dat zei ze ook nog.
"Tijn" is heel enthousiast, heeft zich uitstekend aangepast en doet heel goed zijn best. Meester John is heel blij met hem in de klas en hij feliciteerde me zelfs.
Wies is, zoals eerdere berichten al voorspelden, intelligent en let goed op in de klas. Zelf is ze heel blij op deze typische Amerikaanse High School. Als ik de verhalen van haar hoor, lijkt het een beetje op de film 'High School Musical" met sportwedstrijden en het aanmoedigen van je eigen team "Go Nido" en met heel veel feestjes. Ze heeft de tijd van haar leven!
Oh ja, nog een ding. Ik doe het ook heel goed! Volgens Margot (la profesora) is mijn uitspraak perfect en ben ik na een paar lessen zover als anderen na een paar maanden Spaans zijn! Perfecto, no? Kijk, dit is natuurlijk wel opscheppen, maar ik doe het toch!
Trouwens, naast Wies, is er nog een huisgenoot die de tijd van zijn leven heeft; hebben jullie die foto van Boud al gezien?