Chili (33)

Het wordt steeds moeilijker om een reisverslag te maken: we doen niet echt veel nieuws. We gaan naar werk en school, doen onze boodschappen en in de weekenden ´spelen we ook vaak op safe´omdat we nu een beetje onze weg weten in Santiago. Na bijna een jaar krijg je wat rust. Dat hebben we in Maleisië ervaren, en we ondervinden nu weer: precies hetzelfde.
Ik kijk nu naar de foto´s om te zien wat we gedaan hebben en voorheen deed ik dat andersom: toen maakte ik het verhaal en zocht de foto´s erbij. Dus als dit verslag een beetje een andere vorm heeft, begrijpen jullie waarom...
In de week na het vertrek van de ouders Van Dipten had Guus een verplichte creatieve uitspatting. Hij heeft in het ´international park´ op school een prachtig schilderij gemaakt terwijl hij geïnspireerd zou moeten worden door de natuur. De ouders mochten helpen en aan de kunstwerken kon je zien welke ouders dat ook echt hadden gedaan. Na dit evenement hadden we een picknick op het terrein van school. Dit zijn wel hoogtij dagen hoor, heerlijk!
In het weekend zijn we naar San Antonio gegaan. San Antonio is een beetje een smoezelig stadje aan de kust op ruim een uur rijden vanaf Santiago. Het zag er niet alleen shabby uit, het rook ook zo: In de parkeergarage stonk het al naar vis en die lucht zijn we tot op de terugweg niet meer kwijtgeraakt. "Jakkie". Mede door die enorme "olor de pez" waren er, naast vele Chileense toeristen, gelukkig ook prachtige pelikanen en imposante zeerobben.
Het weekend daarna zijn we naar de bioscoop geweest met onze vriendin Emily en haar kinderen. Het was een 3D film, maar toen de grond mee ging trillen zijn we toch maar naar buiten gerend met het vermoeden dat het echt geen 4D film was! Er zijn nog steeds naschokken en daar kunnen we moeilijk aan wennen. Vorige week is er ook weer een aardbeving geweest, maar daar hebben we gelukkig nauwelijks iets van gemerkt.
We merken wel dat het echt herfst is geworden. Guus had het druk met het rapen van kastanjes die, vreemd genoeg, in het Spaans exact dezelfde naam dragen. De rest van de familie vergaapt zich aan de schitterende kleuren van de bomen: rood, oranje, geel en bruin. Doordat het hier heel droog is en het nauwelijks waait, genieten we al weken en ziet het ernaar uit dat we dat voorlopig nog kunnen doen...
Over oranje gesproken: we hebben ook nog het Koninginnefeest mogen beleven in Santiago: overdag een vrijmarkt met een toneelstuk waarin Tijn wederom schitterde. Dit keer niet als Sinterklaas maar als koning en ´s avonds een echt oranjefeest. Rich ging er helemaal voor en ik ben heel blij dat ìk niet op de foto ben gegaan (als jullie begrijpen wat ik bedoel).
Afgelopen weekend was er weer een hoogtepunt: de tennisclinic van Horacio de la Peña. Wies volgt namelijk op school (op dinsdag- en donderdagmiddag) lessen bij deze tennisacademie. Horacio de la Peña is heel bekend in Zuid-Amerika omdat hij jarenlang de trainer is geweest van de beroemde tennisspeler Fernando Gonzalez. Afgelopen zaterdag was er een clinic voor leerlingen en ouders en dus stond Richard meteen klaar om de baan op te gaan. Het was heel speciaal en een geweldige ervaring. Wat heel leuk was om te horen is dat Horacio (een superaardige, enthousiaste en gedreven trainer) vindt dat Wies verbazingwekkend snel vorderingen maakt. "Ja mensen, wij zijn trots!"
Vandaag, maandag 10 mei 2010, is het wederom een heerlijke herfstdag: zonnig, warm (zo´n 24 graden) en je zou denken dat er geen vuiltje aan de lucht is, maar ... er is smog en wel zo erg dat vandaag de auto´s met de nummers eindigend op een 0 of 9 niet mogen rijden. Tja....