Terremoto/aardbeving

Vrijdagavond 26 februari jl. werd het laat: wij hadden een borrel met alle ouders van de klas van Guus en Wies had een feestje met haar jaargroep van Nido. Na enig onderhandelen vonden wij half twee een goede tijd om haar op te halen. Tijn paste op Guus en kon dus ook pas om half een richting zijn bedje toen wij thuiskwamen. Wies en Richard lagen er pas half drie in.
Na ongeveer twee uur slapen, maakte Richard mij wakker. Er klonk een hard bonkend geluid door het huis: "BOEM BOEM BOEM BOEM...... een aardbeving" zeiden wij. Nu gebeurt dat wel vaker in Chili, maar deze bleef doorgaan. "Naar buiten!" gilde Richard, ik graaide vervolgens Guus uit zijn bedje en Rich rende naar boven om Wies en Tijn uit hun bedden te halen. "Hij zal toch wel met de kinderen terug zijn voordat het huis instort?" dacht ik terwijl ik met Guus op mijn arm door de gang liep. (Dat was een rare ervaring trouwens want het leek net of ik in een schip op een stormachtige zee liep: het huis ging helemaal heen en weer en je werd letterlijk tegen de muren aangegooid).
Buiten was het een enorme herrie. Gelukkig voegden Wies, Tijn en Richard zich snel bij ons. Daar stonden we dan; op een schip op volle zee met het kabaal van de golven om ons heen. Het leek wel een eeuwigheid te duren en we moesten de kinderen echt beetpakken want die stonden er, in hun pyjama's, ineens heel verloren bij en bovendien kwamen er tranen. Wat een schrik! Moeilijk te beschrijven is het wat je dan voelt en onmogelijk te bepalen wat je het beste kunt doen.
"Ik ga wat jassen en schoenen halen binnen" zei Richard. "Kan dat wel? Zal er niet iets instorten binnen?" Maar hij was al weg en kwam met jassen en schoenen naar buiten en....met Boudie. Die had verdwaasd op ons bed gezeten en was nu door Richard naar buiten geroepen. "Die arme ziel, we waren de schat even helemaal vergeten" stom stom stom. Toen stonden we daar, met de hond (!): schaars gekleed in een pikdonkere koude nacht (er was natuurlijk geen stroom meer) en wat moet je dan doen?
Gelukkig zagen we nog ander leven op straat: De buren, ook in hun nachtkledij, kwamen met een kaars de straat op en vertelden ons in het Spaans dat het ergste nu voorbij was en dat de huizen in Chili zo gebouwd zijn dat ze wel een aarbeving kunnen weerstaan en dat was gelukkig allemaal waar!
Na een glaasje cola en een stukje chocolade in hun huis, gingen we terug naar ons eigen huis dat, na een korte inspectie van Rich, geen scheuren vertoonde.
We hebben wel allemaal in een bed geslapen (niet echt lekker, maar wel veilig), en bedachten toen dat het allerbelangrijkste was dat we er ongedeerd vanaf zijn gekomen. Later die nacht en ochtend hebben we nog wel een keer of twee buiten gestaan omdat er nog heftige naschokken waren, maar die waren gelukkig niet zo lang als de 90 seconde lange beving (8,8 op de schaal van Richter) die we eerder ervaren hadden.
De andere ochtend kwamen de vragen: Wat is er allemaal precies gebeurd? Waar zijn de ouders van Richard die onderweg waren naar ons? Zijn al onze vrienden en bekenden ongedeerd? Hoe is het met de school en alle medestudenten?.....
Inmiddels zijn we wat meer op de hoogte (dat heeft lang geduurd want we hebben nog steeds geen stroom, dit bericht maak ik ook vanaf de computer van vrienden die in de buurt wonen en wel stroom hebben!):
De schade is enorm! Viaducten zijn ingestort, wegen zijn onbegaanbaar geworden (Richard was nog even naar het vliegveld gereden om te kijken of de Van Diptens er toch al waren, en is toen al in een soort gat in de weg gereden. Gelukkig is hij ongedeerd, maar hij zag wel overal verongelukte auto's liggen. Onze (schoon)ouders zitten trouwens in een hotel in Buenos Aires, Argentinie), oude gebouwen in het centrum zijn ingestort, gevangenen massaal ontsnapt, winkelcentra half ingestort.... een zooitje dus.
Voor ons heeft dit tot gevolg dat de school twee dagen wordt gesloten ("Da's het voordeel van de aardbeving" zei Tijn.), dat we de koelkast, snel, leeg moeten eten en dat we niet weten wanneer we weer onze inkopen kunnen doen.
Maar we zijn heel gelukkig: we leven allemaal nog, voor zover we weten ook iedereen aan onze kant van de berg, we zijn nu net uitgenodigd voor een barbecue en zullen, voor zover we nu kunnen zien, de komende dagen onze kasten leegeten (ach, dat ruimt meteen lekker op!).
Guus is er in ieder geval zonder trauma's vanaf gekomen want hij vroeg net: "Mama, moeten we vannacht ook uit bed als de wasmachine weer zo'n herrie gaat maken?" "Nee Guus" lachten wij, "deze nacht gaan we lekker vroeg naar bed en kunnen fijn rustig doorslapen".